Single mama: BOM van een vrouw!

Het eeuwenoude maatschappelijk sprookje weerklinkt luidt als volgt: huisje, tuintje, kindje. Maar als een vrouw dit sprookje wenst te vervullen zonder een prins op het witte paard verslikken we ons in onze ´´zo-hoort-het-te-zijn´’-cocktail. Door het leven gaan zonder man is anno 2018 nog nooit zo makkelijk geweest, maar aanvaard door de massa is het niet! Wij belichten vandaag de uitdagingen van dit single - maar niet solo - leven door in gesprek te gaan met een BOM (Bewust Ongehuwde Moeder) en BAM (Bewust Alleenstaande Moeder). Isabelle, een BOM van een vrouw!

Wie is Isabelle?

Leeftijd: 28 jaar Relatiestatus: single sinds haar 19de Seksuele geaardheid: Heteroseksueel Beroep: verpleegster Mama van: Arthur, 4 maand oud

Vaak denken we dat wanneer een vrouw een BOM moeder wordt dat er wel iets mis zal zijn met haar. Ze zal wel te moeilijk zijn waardoor ze ze geen partner kan behouden, of ze zal ongetwijfeld lesbisch zijn. Maar wat we niet onder ogen durven nemen is het feit dat een sterke heteroseksuele vrouw bewust kan kiezen om alleen een kind ter wereld te brengen.

Wat was je kinderdroom?

Zoals de meeste kleine meisjes had ik een sprookjesbeeld voor ogen. Ik ging verliefd worden op mijn ideale partner, waar ik mee ging trouwen en kindjes mee ging krijgen. En eigenlijk is mijn ideaalbeeld er nog wel maar is het veranderd. Ik wil heel graag een huis en 1 of 2 kinderen. Enkel het beeld over mijn prins is veranderd. Ik geloof nog wel in de liefde als ik die tegenkom, maar dat is bij mij gewoon nog niet gebeurd. Ik wil gewoon niet wachten op mijn prins.

We hebben een ideaalbeeld over hoe ons leven er zal uitzien en met welke partner we dit wensen te delen. Een ideaalbeeld dat we moeten leren aanpassen zodat het beter bij de realiteit gaat passen. Want sprookjes bestaan niet, maar je kan wel je eigen sprookje schrijven.

Zonder prins door het leven

Ik heb wel wat gedated met mannen, maar het was nooit wat het moest zijn. Zo heb ik onder andere een datingsite uitgeprobeerd. Maar dat was het voor mij echt niet, daar zaten veel rare types op. Mannen die 5 kinderen hadden bij 4 verschillende vrouwen en nog maar 28 jaar waren. Dus besloot ik al snel om mij terug uit te schrijven op die site. Over Tinder heb ik nagedacht maar dat vond ik te geforceerd, dan voel ik mij zo hopeloos en daar wou ik niet aan beginnen. Ik sta voor veel open maar ik wil niet met een etiket rondlopen ´ik zoek´. Op een moment vroeg ik mij af waarom zoek ik iemand ? En de enige reden was dat ik een kind wou. Niet omdat ik een partner wou. En om eerlijk te zijn mis ik geen partner, ik heb dat nooit gemist. Ik kan het mij niet voorstellen dat er hier s´avonds iemand in de zetel zou zitten. Ik vind het niet erg om alleen te zijn.

Het kiezen om door het leven te gaan zonder partner is geen gemakkelijke keuze omdat deze keuze indruist tegen de maatschappelijke verwachting. In de media wordt er zelden een romantisch en gelukkig beeld geschetst van vrijgezellen. Het is dan ook een proces van vaak echtelijke jaren om te aanvaarden dat je het maatschappelijk sprookje niet nodig hebt. Je omgeving probeert je aan te zetten tot het vinden van een partner, terwijl je de behoefte hebt om te aanvaarden dat je een gelukkige vrijgezel bent. Eens je genoegen hebt kunnen nemen met je single bestaan kan je de oordelen van de maatschappij vaak ook beter weerstaan. Je wordt als het ware weerbaar tegen de maatschappelijk veroordelende opmerkingen: ´En heb je al een lief?´, ´Waarom schrijf je je niet in op een datingsite?´, ´Wou je wel alleen op vakantie gaan mevrouw?´, ´Je wordt toch geen kattenmens?´

De beslissing!

Sinds mijn 19de ga ik door het leven als vrijgezel. Ik wist dat ik echt kinderen in het leven wou hebben, die drang was zo intens dat ik dit desnoods wou zonder partner. Vroeger zei ik vaak als ik 30 ben en ik ben nog alleen ga ik voor een kind. Dat idee was er al heel lang! Toen ik 26 jaar werd was de wens naar een kind zo groot en heb ik voor mezelf een beslissing genomen. Zo zei ik tegen mezelf: Ofwel blijf je wachten ofwel ga je ervoor. Ik vond het dan ook een heel logische keuze om BAM-moeder te worden. Toen ben ik naar de mogelijkheden beginnen kijken. Het zal zijn dat het er moet zijn!

Kiezen om BOM moeder te worden is geen beslissing die je maakt over een nachtje ijs. Het is een weloverwogen beslissing waar de voor en nadelen tegenover elkaar moeten afgewogen worden. Financiële, praktische en emotionele factoren hoor je hierbij goed ten opzichte van elkaar af te wegen. Een kind brengt een grote verantwoordelijkheid met zich mee, maar omdat je BOM-moeder wenst te worden verwacht de maatschappij dat je keuze grondiger onderbouwd is dan als je een kind wenst in een partner relatie. Er is niemand die een vraag stelt aan een koppel waarbij de partner 10 maanden in het buitenland verblijft, maar een bij een BOM luiden we de alarmbel.

Het dilemma

Ik heb wel wat voor en nadelen moeten afwegen in deze beslissing. Ik ben verpleegster en heb heel wisselende uren. Een kind moest natuurlijk haalbaar zijn in combinatie met mijn werk. En natuurlijk dacht ik ook na over het financiële aspect. Het moet natuurlijk haalbaar zijn dit alleen te kunnen dragen. Maar hier ga ik wel vanuit. Naar mijn kind voel ik onzekerheid. Ik ontneem hem de kans de helft van zijn biologie te kennen. Maar zoals de psycholoog terecht zei is elke kinderwens een egoïstische keuze. Maar ik ben er wel van overtuigd dat dit goed komt.

De perfecte match

Telkens er een vriendin zwanger was begon dit aan mij te knagen. Als je echt een kind wil, wordt dat op een bepaald moment een obsessie. Daarom begon ik mijn zoektocht naar een donor, maar dit was niet eenvoudig. Vaak wordt er een minimumleeftijd gehanteerd van 30 jaar voor je een donor krijgt toegewezen. Dus ben ik beginnen mailen naar ziekenhuizen en vond ik er twee die geen minimumleeftijd hanteerden. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek met de psycholoog. Die moet goedkeuren of je een donor toegewezen krijgt. De volgende stap was een gesprek met de dokter die voor jou een donor uitkiest. Ze kiezen iemand die qua uiterlijk een beetje op de mama lijkt zodat je kind een beetje op je gaat lijken. Zo kreeg ik een donor die blond haar heeft, een lichte huid en lichte ogen. Ik vond dat wel makkelijk dat dit voor mij gekozen werd, ik had namelijk geen verwachtingen hoe mijn kind eruit moest zien. Ik ga dat toch altijd het mooiste kind van de wereld vinden.

Zodra we derde nodig hebben voor het krijgen van een kind moeten we ons bewijzen dat we een goede ouder zijn volgens opgelegde regels. Het klinkt dan ook vreemd dat een BAM-moeder pas een kind kan krijgen zodra ze 30 jaar is. Maar zodra we de hulp nodig hebben van derde kunnen we vaak niet anders dan ons te sterken in onze keuze en de andere te overtuigen.

Zwanger van een spermadonor

Tweede keer goede keer! Na mijn 2de inseminatie bleek ik zwanger te zijn. Ik was de gelukkigste vrouw op aarde, zo hoorde het voor mij te zijn. Zoals elke voorbeeldige dochter ging ik het goede nieuws eerst aan mijn ouders vertellen. Reeds vanaf mijn 24ste wisten mijn ouders dat ik een wens had BOM te worden. Om de aankondiging van mijn kleine spruit origineel te brengen had ik een boek gekocht voor startende opa’s en oma’s. Mijn mama kon maar niet geloven dat ik het echt gedaan had. Papa daarentegen begreep de link met het boekje niet. Alsof hij niet begreep dat ik zwanger kon zijn zonder partner. De dagen nadien waren zwaar voor mijn mama, ze heeft enkele dagen moeten bekomen waardoor ik bang had dat het onze relatie zou schaden. Ze was voornamelijk teleurgesteld dat ik deze procedure gestart was zonder haar in te lichten. Weer een verwachting die er enkel is als je BOM-moeder wenst te worden. De meerderheid van mijn vrienden reageerde positief op het nieuws. Er waren wel enkele vriendinnen die het gewoon echt niet konden begrijpen en sommige gingen dan ook met mij in discussie. Zo vond iemand dat ik erg egoïstisch was vanuit het idee dat elk kind een vader hoort te hebben. Maar men moet mijn keuze ook niet begrijpen, ik verwacht dat ook niet. De enige die kritiek mag hebben is degene die de gevolgen draagt van mijn beslissing en dat is mijn kind.

Wanneer je dochter of zoon een kind krijgt moeten de ouders ook leren afstand nemen van het ideale beeld zij voor ogen hadden voor hun kind. Voor de ouders van Isabelle is het nieuws dat hun kind een BOM moeder is het leren omgaan met het contradictorische aspect tov de wensen die zij voor hun dochter voor ogen hielden. Het krijgen van een kind en het zien opgroeien van een kind is het leren afscheid nemen van het voor jou ideale kind.

Onbekende donor

In het ziekenhuis waar ik voor gekozen had kon ik alleen maar kiezen voor een anonieme donor. Er zijn ziekenhuizen waar je kan kiezen, maar dan moet eerst de wet veranderen dat het kind het recht krijgt deze info op te vragen. Ik heb geen keuze gekregen maar heb er wel over nagedacht. Ik vond het persoonlijk een logische keuze. Ik kon er ook voor iemand kiezen om iemand te nemen op het internet of iemand uit de omgeving. Dat wou ik echt niet. Uiteindelijk is het ook het makkelijkste om uit te leggen aan mijn kind. Ergens op de wereld loopt er iemand rond die ik nooit gezien heb. Als er dan toch geen vader is moet ik ook niet weten wie die man is.

Het kiezen voor een (niet) anonieme donor is geen gemakkelijke. Er zijn verschillende belangen die betrokken zijn bij deze keuze. De mening van de moeder, de maatschappij, de donor en het kind zelf. Wat vandaag een goede beslissing is kan op lange termijn een pijnlijk heikel punt worden. Het niet kennen van je biologische afkomst kan psychologische gevolgen hebben voor het kind. Maar ook een donor kan op termijn zijn genomen beslissing gaan berouwen. Het goed afwegen van de belangen van al de betrokken partijen is dan ook cruciaal.

Hoe sta je tegen over een papa figuur in het leven van je kind?

Mannelijke rolfiguren moeten in zijn omgeving zijn. Maar echt een papa die altijd aanwezig is ik weet niet of een kind dat moet hebben. Er groeien genoeg kinderen op waar de papa bijna niet aanwezig is. Hij gaat mijn eigen papa wel vaak zien.

Gelukkige mama

Arthur is nu 5 maanden oud. Mama worden was de beste beslissing die ik ooit heb gemaakt! Mensen zeggen wel eens dat het je wereld op zijn kop zet, ik vind van niet. Het verandert veel, maar je leven verandert in de positieve zin. Praktisch is het niet altijd makkelijk omdat ik er alleen voor sta en ik geen taken kan verdelen.

Het zoeken naar een ritme met mijn zoon vraagt enige aanpassingstijd. Gelukkig krijg ik veel steun van mijn ouders en kan ik daar vaak gaan eten. Maar de zorgen verdwijnen als ik naar mijn zoon kijk. Kijk als je dat nu ziet liggen hoe kan je daar nu niet blij van worden. Het hebben van een kind geeft mij zoveel vreugde.

Na een weloverwogen beslissing van jaren is Isabelle een gelukkige mama. Soms kan het ook gebeuren dat kersverse ouders het ouderschap anders hadden ingebeeld waardoor ze zich door een emotionele zware periode moeten worstelen.

Papa gemis

Arthur was een prematuur ten gevolgen van een zwangerschapsvergiftiging, met gevolg dat de eerste weken enorm zwaar waren. Een week voordat ik moest bevallen moest ik ter observatie opgenomen worden voor een ziekenhuisopname. Dat was de eerste en laatste keer dat ik een partner miste. Arthur lag daarna nog drie weken in het ziekenhuis, de automatische piloot heeft mij hierdoor geholpen.

Heb je tips voor toekomstige single mamas? Als je echt een kind wilt ga er dan voor. Je moet natuurlijk wel nadenken over de praktische zaken, maar die lossen zichzelf wel op, moet je niet te veel over piekeren. Heb ook geen bang voor het psychologisch gesprek. Die helpen je nadenken over de zaken waar je misschien nog niet over nagedacht had. Zo lieten ze mij nadenken wat er met mijn kind zou gebeuren als ik zou ziek worden of dood gaan. Wie gaat er dan voor hem zorgen. Dat zijn wel zaken die belangrijk zijn als single mama.